تار

تار یکی از سازهای زهی و ایرانی است که با مضراب نواخته می‌شود. تار در ایران و برخی مناطق دیگر خاورمیانه مانند تاجیکستان، جمهوری آذربایجان و ارمنستان و گرجستان و دیگر نواحی نزدیک قفقاز برای نواختن موسیقی سنتی این کشورها و بخش‌ها رایج است. واژه تار خودش در فارسی به معنی رشته‌ است.

تار یکی از قدیمی‌ترین سازهای زهی ایرانی است که قدمت آن به قرن‌ها پیش برمی‌گردد. اولین اشاره به تار در منابع ایرانی در شعر فرخی سیستانی (۳۷۰–۴۲۹) دیده می‌شود. در دوره‌های مختلف تاریخی، تار تغییراتی در شکل و اندازه خود داشته است. در دوره قاجار، تار به شکل کنونی خود درآمد.

اجزای ساز

تار از سه قسمت اصلی تشکیل شده است:

کاسه: کاسه تار از چوب گردو یا چوب توت ساخته می‌شود. کاسه تار دارای دو سوراخ است که به آن‌ها «ناف» می‌گویند.
نقاره: نقاره قسمتی از تار است که سیم‌ها روی آن کشیده می‌شوند. نقاره از چوب گردو یا چوب توت ساخته می‌شود.
دسته: دسته تار از چوب گردو یا چوب توت ساخته می‌شود. دسته تار دارای پرده‌هایی است که به نوازنده کمک می‌کند تا نت‌های مختلف را اجرا کند.

سیم‌ها

تار دارای شش سیم است که از جنس روده یا سیم فلزی ساخته می‌شوند. سیم‌های تار در دو دسته تقسیم می‌شوند:

سیم‌های بم: سیم‌های بم تار به رنگ‌های سیاه، قهوه‌ای، و سفید هستند.
سیم‌های زیر: سیم‌های زیر تار به رنگ‌های زرد و سبز هستند.

مضراب

مضراب وسیله‌ای است که برای نواختن تار استفاده می‌شود. مضراب از چوب یا پلاستیک ساخته می‌شود.